Wolken

Liggend op mijn rug in het gras kijk ik naar de wolken. Dagenlang ben ik aan het klussen in de bijkeuken. De muren verf ik wit en de betonnen vloer wordt blauw, zwembad-blauw, je zou het een Griekse vloer kunnen noemen. Een Griekse, zwembad-blauwe vloer in mijn Franse Maison. Na aankomst in het nog te verbouwen paradijsje dachten wij, ik had hulptroepen uit Nederland mee, een zwembad te maken naast het huis. Het werd een lang verhaal zonder zwembad en het gat werd weer gedicht. De spullen mochten retour naar de winkel, behalve de verf. Twee grote blikken vol helderblauwe zwembadverf. Vandaar de blitse vloer nu in mijn bijkeuken. Maar goed … terug naar het gras.

Moe maar voldaan, van weer een dag arbeid, ga ik languit liggen en kijk naar de lucht. De sluierbewolking boven mij doet mij denken aan het zand op het begin van het strand, waar het water het zand in golfjes heeft weggeschoven. Ik mijmer weg en in gedachten zie ik mij op de bank bij ma in de keuken onder een deken liggen. Het is november en ik ben zoals ieder jaar in deze maand ziek thuis. Elke keer weer bronchitis. Ik kijk naar buiten naar de lucht en zie in iedere wolk een afbeelding. Urenlang kon ik daar met een koortsig hoofd naar kijken en dan helemaal nergens anders aan denken. Alleen maar staren naar de wolken. 

Mijn moeder was zeer zorgzaam, vooral als ik ziek was. ‘Heb je het warm genoeg?’ Na die vraag draaide ze de kachel wat hoger. ‘Je moet wel eten en drinken.’ Vervolgens kwam ze met een glas sinas en een schoteltje met lange vingers, altijd sinas met lange vingers. Heel even voel ik ma om mij heen zweven en dan verdwijnt ze weer, mij achterlatend in het gras. Heimwee borrelt omhoog. Heimwee naar toen. De tijd dat ik kind kon zijn en de zorg aan mijn moeder kon overlaten. Heel veel later zorgde ik jarenlang voor haar, ook dat mis ik. Kon ik nog maar heel even bij je zijn, mam, Daar waar je nu bent. Want het is er ‘prachtig’, zoals je mij na je overlijden kwam vertellen. Je vroeg of ik ook kwam. Heel even wil ik dat wel, maar dan als een speer weer terug. Ik heb nog geen genoeg van het aardse leven. Ik heb nog een boodschap te brengen.

In september komen deel 2 ‘Duik in het heden’ en deel 3 ‘Droom naar de toekomst’ van mijn Rode Draad Trilogie uit. Ik ben zelf vooral blij met en trots op deel 3. Waar ik mocht vertellen over het leven na de dood. Wat mij werd ingefluisterd, zette ik op papier. Dood niet betekent dat je verdwenen bent, je gaat naar licht en liefde. Boodschappen over hoe mooi het is in het hiernamaals heb ik tijdens mijn mediumwerk vaak gehad en nu mag ik dat de wereld inbrengen in de vorm van een roman, waarin hoofdpersonage Flora een bijna-doodervaring krijgt. Ze neemt de lezer mee in de hemelse wereld van vreugde en vrede, waar wij uiteindelijk allemaal terecht komen en vrij en blij zullen zijn.